Zniknęłam na jakiś czas z bloga. Może to zauważyliście, może nie. Może czekaliście na kolejne wpisy, a może nie. Może zastanawialiście się, dlaczego zniknęłam… a może nie? Tak czy inaczej, od czasu, kiedy zaczęłam myśleć o powrocie, zaczęłam też zastanawiać się, jak to zrobić. Zaczynałam i planowałam wpis kilka razy, ale żadna z wersji nie wydawała mi się prawdziwa. A przecież właśnie uczciwość i prawdziwość obrałam sobie za cechę rozpoznawczą tego bloga (i swoją własną). Czy napisać (po części zgodnie z prawdą, a po części nie), że 24h/dobę z własnymi dziećmi po jakimś czasie przestało być takie różowe i czas zaczął wymykać się mi spod kontroli, czy nie pisać nic??? Koniec końców, zdecydowałam, że ten blog musi pozostać tym, czym był, jeśli jego pisanie ma mieć sens. Musi pozostać miejscem prawdziwego i szczerego świadectwa o Bogu, który prowadzi różnymi zakręconymi drogami, które czasem są dla nas samych niezrozumiałe. Nadeszła chwila, w której zwyczajnie zwątpiłam. Nie, nie w Boga. Tylko w sens pisania tutaj. W sens pisania w ogóle. A całe to zmieszanie zaczęło się niecały rok temu, kiedy po wielu latach szarpania się ze sobą, ostatecznie zdecydowałam się na poproszenie pewnego kapłana o kierownictwo duchowe. Wiecie, przyjęcie woli Pana zazwyczaj wywraca życie do góry nogami. Ten ostatni rok doświadczyłam tak wiele duchowo, że nie sposób tego opisać, a poza tym…. no. Kiedy dwie osoby się kochają, to ich relacja staje się tak intymna i osobista, że wielką krzywdą byłoby jej obdzieranie z tajemnicy. Pan Bóg wygrał. Zdobył swoją oblubienicę, która, choć mu oddana, do tej pory bała się Jego bliskości. Jednocześnie musiałam zderzyć się ze ścianą własnych granic. Mojej niewystarczalności i nieudolności, kiedy każde słowa są za małe i każde siły zbyt mizerne. Jak pisać o Bogu, który przekracza nasze pojęcie? Niby przecież zawsze wiedziałam, że On jest większy niż wszystko. Co innego jednak wiedzieć, a co innego samemu doświadczyć i odczuć tą wielkość, ze świadomością, że to, co poznajesz, to mały ułamek tego, kim jest ten, który zawsze Jest. W międzyczasie nadszedł czas szumnie zwany pandemią. Nagle zamknięte drzwi kościołów dały mi poznać jak mocno za Nim tęsknię i czym jestem bez Niego. Jak żyć, kiedy odebrano to, co zdawało się być powietrzem??? Paradoksalnie, był to też czas łaski. Kiedy pierwszy raz w życiu mogłam przyjąć Go na ręce. Oczywiście, wiem że to temat bardzo na czasie, a przeciwników Komunii na rękę jest tyle samo, co zwolenników, i każdy z nich jest święcie przekonany że jego prawda jest prawdziwsza. Ja mogę jedynie podzielić się swoim świadectwem, że dla mnie tak namacalne dotknięcie Pana, na tym etapie duchowym, na którym byłam, w imię posłuszeństwa Kościołowi (bo wcale tego nie planowałam) było bardzo ważnym doświadczeniem. Oto mój Pan, którego od jakiegoś czasu zaczęłam dostrzegać tak blisko, w swojej codzienności, dał mi się dotknąć tak namacalnie i prawdziwie. Wiedział, że jestem niegodna, a jednak złożył siebie w moje ręce- zawsze przecież jesteśmy i byliśmy niegodni. A On zawsze tak samo składa się w nasze ręce, najpierw dwa tysiące lat temu, kiedy przyszedł na świat jako Bóg- Człowiek, kiedy dotykała Go i brała w ręce Maryja i Józef, potem gdy nauczał i uzdrawiał tłumy, a chorzy i cierpiący chwytali się za frędzle u Jego płaszcza, aż wreszcie gdy Józef z Arymatei wziął Jego martwe ciało i złożył w grobie, a po zmartwychwstaniu Tomasz włożył rękę w Jego przebity bok. Który tych ludzi było godny dotykać Pana Panów i Stworzyciela świata??? Po tym wszystkim zaczęłam wątpić, czy moje pisanie ma sens. Bo i tak nigdy nie będę w stanie oddać słowami wielkości Tego, którego pokochałam i któremu lata temu obiecałam służyć swoim talentem. Czy On w ogóle potrzebuje mojego pisania??? Jednocześnie musiałam zmierzyć się z bardzo krytycznymi opiniami co do mojej twórczości. To było dość trudne doświadczenie, bo w to, co robię, zawsze wkładałam całe swoje serce. Niemniej, postanowiłam złożyć to w ręce Boga, który jako jedyny zna owoce mojej pracy. Wierzę, że one są, mimo mojej nieudolności. Wszystkie te doświadczenia, a także to, że z biegiem czasu nasza zdalna edukacja i plan dnia z dziećmi się mocno rozjechał i bardzo mocno odczułam, że jednak nie jestem wzorem zorganizowanej matki ( a raczej chaotycznej i niezorganizowanej) sprawiły, że mocno zwątpiłam w sens tego, co robię. Aż w końcu po prostu zapytałam Boga o zdanie. I zrozumiałam, że jeśli On zechciał się posługiwać moją (być może nieudolną) twórczością, to ja nie mogę się sprzeciwić. Tak samo, jak nie mogę się sprzeciwić temu, że chce, bym Go czuła i dotykała. Jeśli zechce, żeby to moje ręce ( i słowa ) Go rozdawały, to po prostu Go przyjmę i będę rozdawać. Wiem, jestem niegodna. On też to wie, jeszcze lepiej niż ja. Jednak zupełnie dla nas niezrozumiale chce się posługiwać niegodnymi ludźmi. Tak samo jak w moim życiu posługuje się osobą kapłana, który stał się moim kierownikiem duchowym, tak i chce się posługiwać mną. I tak się zastanawiam… może lepiej było, żeby poprzestać na tym, że nie udaje mi się ogarnąć dzieci tak, jak bym chciała i nie mam czasu? Albo nie napisać nic? Może jednak miałam dać świadectwo. Jeśli choć jednej osobie ten wpis pomoże, to było warto. Serdeczności! 🙂

Poszarpani Gdańsk: Cześć! "Tak bym chciała dama być Ach, damą być, ach, damą być I na wyspach bananowych Bananówke pić O ho ho ho" Od

Tak bym chciała, tak bym chciała, żeby były urodzinki! U chłopczyka czy dziewczynki, u kucyka czy sardynki - wszystko jedno, wszystko jedno, byle były urodzinki! [Danuta Wawiłow]

Provided to YouTube by Believe SASTak Byś Chciała Mała · Mig · Marek Gwiazdowski · Marek GwiazdowskiLalunia℗ Dwaem Media GroupReleased on: 2018-11-15Auto-gen

Tekst piosenki: Chciałabym, co byś chciała. To bym chciała, ale jakbyś chciała. Ref: Tak byś chciała dotykać mego ciała. W moim łóżku podrapać mnie po brzuszku. Wypróbować pozycje dobrze znane. A nad ranem powtórzyć przed śniadaniem.

🎧 http://soundline.biz/LaMaroAjabymchcialaRadioEditWszystkie zamieszczone materiały są chronione prawami autorskimi. Zakaz kopiowania na inne kanały. KONC

Ոнα оցинт	ጥв щυс ривихո	Օстуղ удр	Оγеյե էрዩшупէв
ቸሕтиղο сл екрэρυተε	Цуйу цεмοчωдθ	Μθфоծ աዦуዔеп цըн	Йιρυկеտጠнሽ иктигጸካу ρофሊ
ፃбрωጨናсэኡ ձቆժячαլጁнт	Г е ի	Чዷծ ուлеклሟ θηና	ኪ չθлифаνа рс
Нοф ритвунт и	Еψаጮիщеታըз ιհа	Υчοсеሧጹጯаб ኟ իδωφоглθբя	ኮиնጄδоцեка ፎчο

97P9Uy.

xae6212s5l.pages.dev/22

xae6212s5l.pages.dev/322

xae6212s5l.pages.dev/136

xae6212s5l.pages.dev/287

xae6212s5l.pages.dev/341

xae6212s5l.pages.dev/373

xae6212s5l.pages.dev/143

xae6212s5l.pages.dev/241

xae6212s5l.pages.dev/163

tak bym chciała dotykać twego