(fot. Piotr Kołakowski) Kiedy ostatni raz szedłeś do pracy z radością? Czy kiedykolwiek był taki moment, że czułeś się usatysfakcjonowany kwotą, która znajdowała się na twoim koncie bankowym? A może pamiętasz taki wieczór, kiedy zasypiałeś spokojnie nie martwiąc się o kolejny dzień? Od wzruszenia do nieszczęścia Często widzę smutek i zmartwienie na twarzach osób wśród których żyję. Obserwuję u ludzi o wiele większą tendencję do mówienia z żalem o tym, co trudne w życiu niż do dzielenia się tym, co dobre, inspirujące i fascynujące. Mało kto potrafi mówić o swoich radościach, marzeniach czy odkryciach. Tak jakby tych radości, marzeń i odkryć w ogóle nie było. Przestaliśmy chyba też dostrzegać, jak wiele możliwości doświadczania frajdy z życia dają nam ci, którzy są najbliżej. Budzimy się rano z pewną niechęcią do życia. Nie chce nam się. Nierzadko również boimy się tego, co nas może spotkać. Kombinujemy tylko, jak to zrobić, żeby ten kolejny dzień przetrwać. Żeby tylko nic mi się nie stało, żebym tylko nic nie stracił. Naprawdę żyjemy po to, żeby kosztować jedynie zmartwień i lęków? Naprawdę mamy się tak męczyć? Jeden mądry człowiek, żyjący w XX wieku, napisał: „Przedmiot, do którego jesteś przywiązany, jest źródłem wzruszeń, kiedy go zdobywasz; napełnia cię lękiem, gdy grozi ci jego utrata; wreszcie staje się powodem nieszczęścia, gdy go tracisz” (A. de Mello). Usilne zdobywanie danego przedmiotu staje się męczące, wręcz wyczerpujące. Takim przedmiotem może być niemalże wszystko. Nawet rzeczy, które nie są namacalne. Dzieje się to często kosztem nas samych, naszych relacji. Zaczynamy na przykład więcej pracować wierząc, że to nas uratuje. Z czasem pojawia się wrażenie, że nie jesteśmy w stanie kontrolować naszego świata. Zyskujemy coś na chwilę i zaraz to tracimy, więc zaczynamy gonić za tym ponownie. Zapętlamy się chcąc ostatecznie wrócić do doświadczenia chwilowego wzruszenia. Trwa pogoń, która już nie zna prawdziwej wolności i pokoju serca. Stajemy się niewolnikami. Przebudź się Jeżeli jedynie posiadana rzecz nas wzrusza, cieszy to staje się jednocześnie źródłem naszego szczęścia. Co w konsekwencji oznacza, że szczęście staje się czymś zależnym. Jeżeli tak by to miało wyglądać, to znaczyłoby, że świat stworzył jakiś brutal. Tak A. de Mello napisał o drodze do „osiągnięcia” permanentnego szczęścia: „Niewielu ludzi je zna i nikt nie potrafi ci powiedzieć, czym ono jest, bo szczęścia nie można opisać. Czy możesz opisać słowami, czym jest światło, człowiekowi, który całe życie spędził w ciemności? Czy potrafisz ukazać to, co się dzieje na jawie, komuś, kto śni? Zrozum swoją ciemność, a ona zniknie; wtedy będziesz wiedział, czym jest światło. Zrozum, że twój koszmarny sen jest koszmarnym snem, który skończy się, gdy przebudzisz się do rzeczywistości. Zrozum swoje fałszywe poglądy, a opuszczą cię; wtedy poznasz smak szczęścia”. Z jakiego snu mamy się obudzić, żeby trwać w nieustającym, realnym szczęściu? Poszukiwanie odpowiedzi na to pytanie doprowadziło mnie do…kolejnych pytań: ok, więc kto w takim razie stworzył mój świat, kto nim faktycznie rządzi i gdzie jest źródło szczęścia? Rządzi Brutal-Pieniądz, przez którego szczęście jest czymś zależnym czy Bóg, dzięki któremu zawsze mam dostęp do szczęścia przez to kim jestem? Jeśli miałby to być pieniądz, w co, jestem przekonany, głęboko wierzy masa ludzi, to faktycznie szczęście byłoby czymś zależnym. Zależnym od tego, co mamy i ile mamy. A jeśli tracimy, to robimy wszystko, żeby to odzyskać. Nieważne, że już nie wiemy, co to znaczy mieć czas tylko dla żony, męża, dziewczyny, chłopaka, przyjaciela, rodzeństwa etc. Nieważne, że już nie wiemy, co to znaczy uciec za miasto, uciec od pracy, obowiązków, uciec od sklepów. Nieważne, że staliśmy się jak zwierzęta, które działają jak automaty. Nieważne, że nasze serce gnije pod natłokiem lęków i zmartwień. Od niewolnika do dziedzica Co jeśli to Bóg stworzył świat i nim rządzi? Co jeśli faktycznie wychodzimy z takiego założenia i przyjmujemy Boga w naszym życiu, jako naszego Stworzyciela? Wtedy realizują się słowa: „Nie przyjęliście przecież ducha niewoli, aby trwać w lęku, ale przyjęliście Ducha, który czyni was dziećmi(…) A jeśli jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Boga(…)” (Rz 8, 15-17). Czy ktoś z nas w ogóle kiedykolwiek zastanawiał się nad tym, ile może dziecko Boga? Ile może ten, który jest dziedzicem Kogoś, kto stworzył wszystko? Czego mogłoby takiemu człowiekowi zabraknąć? Czego taki człowiek miałby się obawiać? Dlaczego miałby się męczyć robiąc to, co robi? Taka osoba zna smak prawdziwej wolności. Nie płacze nad tym, czego nie ma, bo jeśli tego nie ma, to znaczy, że dla niego ta rzecz teraz „nie istnieje”. Nie myśli o niej, bo jej nie potrzebuje. Taki człowiek rozwija się nieustannie, bo dostrzega to, co otrzymał. Rozwija swoje talenty, robi to, co kocha a nawet w taki sposób zarabia na utrzymanie swoje i swojej rodziny! Paradoksalnie wszystko zależy od naszej decyzji, która rozpoczyna proces, o którym pisał A. de Mello. Proces prowadzący do trwania w nieustającym szczęściu. Decyzja dotyczy tego, komu pozwolimy panować w swoim życiu, komu się oddamy: pieniądzowi, który jest nieobliczalny, nie ma żadnych uczuć i skrupułów? Czy też Bogu, który jest nieobliczalny przez swoją miłość do mnie i do ciebie? „Nie przyjęliście przecież ducha niewoli, aby trwać w lęku, ale przyjęliście Ducha, który czyni was dziećmi(…) A jeśli jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Boga(…)” (Rz 8, 15-17). temacie: Mateo oraz Natalia Niemen „Musisz komuś służyć”)